Het verhaal van Kellie door hun eigenaren, zo liefdevol geschreven!
Habilis Leona Brunette de Sophie
“Kellie”
We zijn getrouwd, dol op honden en wilden graag een pup. Een ras wat ons beiden heel erg lag. Beide ervaring met grote honden. En na het zien van puppies in de straat…. Leonbergers, wilden we daarna op zoek. Info zoeken, fokkers bekeken en ja ja, 1 gevonden. Na een gesprek en een spannend wachten kregen we groen licht en stonden we op de lijst voor een pup.
En toen was het zo ver. We hadden eerst oog voor het regenboog pupje, maar het werd al duidelijk gezegd… niet op 1 pup rekenen, want als het een andere wordt… dan ben je teleurgesteld. Ok. Dus…
Toen de pups 3 weken waren mochten we komen kijken. En knuffelen. De kleinste uit het nest, het bruine bandje, liep wat achter en moest even naar de dierenarts voor een check up. Ik ging mee. Gelukkig ging alles toen weer goed en al gauw werd het tijd onze pup op te halen. De pup met het bruine bandje, nu Kellie genaamd.
Onze dame was mooi maar vooral een ongemanierde eigenwijze tuttebel. Wat hebben we gestreden om haar gehoorzaam te krijgen. Op school vond ze 1 keer luisteren genoeg en voor de rest kon je roepen wat je wilde…. geen respons. Resultaat… geen diploma. Zucht. De lessen gingen thuis verder. En toen ineens na 3 kwart jaar van de een op andere dag werd ze een dame. Steeds beter luisteren. Ze werd prachtig en lief en zacht en aardig en alles wat goed was. Haar streken waren weg en ze werd een hond waar je op kon bouwen. Volledig betrouwbaar.
Ze was dol op water. Ze waakte en een jaar later kwam er een 2e Leonberger bij. Deze werd eerst 2 weken onder haar hoede genomen en dan geaccepteerd. Kellie bleef de baas. Toen kwam Dunya, kruising Berner Sennen, ook zij werd onder haar hoede genomen en goedgekeurd. Toen er later nog een Leonberger in ons gezin kwam gaf ze ook weer goedkeuring. Iedere hond in huis wist hier wie de baas was en hadden respect voor onze prinses. Ook de konijnen die we hadden en hamsters en later ook vogels. Alles was welkom bij Kellie. Onze valkparkiet vond Kellie niet zo grappig… Kellie stond op zijn staart en daardoor mistte hij wel 11 staartveren!
Op haar 8e ongeveer merkten we dat haar blaf anders werd. Maar ja… ouderdom? Maar later werd het ietsje erger en ik ging zoeken. We dachten aan LP (stembandverlamming). Toch maar naar de dierenarts. Daar een camera naar binnen maar zij vonden niks bijzonders. Toen ze 10 was zakte ze ineen op vakantie en hup weer in de auto naar een arts in Duitsland. Deze bevestigde na onderzoeken LP. En daar sta je dan… een hond van 10. Al hartstikke oud voor een Leonberger. Wat moeten we doen? Uiteindelijk hebben we besloten niet te opereren. Ze was al oud. Bang dat ze niet uit narcose zou komen en de arts in Duitsland raadde het ons eigenlijk een beetje af. Later bleken die meningen verschillend te zijn van diverse artsen. Maar goed. Wij besloten zo door te gaan met het idee dat we haar binnenkort zouden kwijt raken. Zo hoefde ze niet te herstellen of complicaties te overwinnen of evt ongenoegen achteraf. Maar het tegendeel was waar. Met haar 11e ging ze nog vrolijk mee op vakantie en genoot van alles om haar heen. Haar klachten waren soms benauwd maar herstelde prima en zo kon ze volop genieten van haar leventje. Ze heeft gezwommen tot haar ruim 11 en een half jaar en kon nog een stuk lopen. Alles was verder gezond al ging het lopen al wel stukken moeilijker.
Toen ze 12 werd kreeg ze nog het certificaat “Grey Muzzle”. Wat ben je dan trots op je meisje.
Nu, afgelopen 7 mei, was het warm weer en ik moest de volgende dag geopereerd worden. Ik maakte me vreselijke zorgen, want haar toestand ging achteruit en echt afscheid nemen kwam steeds dichterbij. En toen sloeg het noodlot toe. Ze raakte oververhit en na 3 uur proberen haar af te koelen was de maat vol. Dit kon niet langer zo. De komende dagen zouden ook warm worden en we wilden haar niet aan haar lot over laten. Ze herstelde dit keer niet meer. We belden de dierenarts en hebben haar uit haar benauwde situatie verlost. Ze is niet meer. Onze Prinses. Onze eerste Leonberger en wat voor 1.
We kunnen een heel boek schrijven over 12 jaar van ons leven met Kellie. We zullen haar vreselijk missen. Bedankt meisje dat wij jouw baasjes mochten zijn. Je was een geweldige meid en zullen je nooit meer vergeten. Uit het oog maar nooit meer uit ons hart.
En aan de fokkers, Irma en Leen, alle dank dat wij voor jullie pup mochten zorgen.
Paula en Garrie Viel
