Trassi, Habilils Leoná Sophies Pink Pearl.
geboren 6 maart 2006 overleden 10 maart 2017
Vijf dagen na haar 11de verjaardag is ze ingeslapen, het was mooi geweest.
Trassi het pupje met het rose bandje, in het nest al een stevige dame, er zat een echte "kop op"
Actieve hond, samen met haar baasjes, zelfstandig en in het begin echt niet de makkelijkste pup.
Martin schreef een prachtig stukje over haar, precies hoe het samen was:
"Bedankt voor jullie lieve mail, en voor het vertrouwen dat jullie ons hebben gegeven bij het maken van de keuze wie welke pup zou krijgen.
De keuze die jullie hebben gemaakt is een goede keuze geweest, dat is te merken aan de band die is ontstaan tussen Trassi en ons.
Geen kwestie van BAAS en hond, maar een liefde tussen volwaardige individuen waarbij het respect was op elkaars kunnen en verantwoordelijkheden.
Het was een eigenwijze meid die je vooral niet moest domineren, maar ze accepteerde gelijkwaardigheid en wie wat zou doen.
Ze wilde ook zelfstandigheid en respect voor haar keuzes, dat hebben we vooral gemerkt in Engeland. Ja ze vond het niet erg om met busladingen Japanners en Chinezen op de foto te gaan.
Maar als het genoeg was dan was het genoeg en liep ze gewoon weg, en ik kon haar dan zelfs niet tegenhouden.
En bij uitdagingen in het bos tijdens wandelingen wilde ze zelf oplossingen vinden.
En als dat niet lukte dan was een hint in de goede richting voldoende. Hetzelfde met reddingswerk. Ik weet nog dat ze probeerde het slachtoffer aan haar paardenstaart mee te nemen, even vertellen dat dat niet de manier was en het was goed.
Hindernisbanen, wenteltrappen in oude ruines, lastige oversteken in de weilanden of de bossen, laat haar maar haar gang gaan zeiden we altijd, ze wacht ons wel op aan het eind. En dat was ook zo.
We hebben wat kilometers met haar afgelegd, maar ze liep ze altijd met een kwispelende staart.
De laatste paar maanden had ze soms moeite met haar evenwicht en haar zicht werd ook minder. Afgelopen vrijdag bleek dat de lens van haar beste oog had losgelaten.
Buiten het feit om dat dat zeer pijnlijk moet zijn geweest was ze nu blind en durfde ze zich niet meer te bewegen en van haar plek af te komen. Maar van de pijn hebben we niets gemerkt, geen kik het was een taaie dame.
Maar ze kwam tegen ons aan liggen met een gevoel van ik weet het niet meer, help me ik kan niets meer. En dat hebben we gedaan, ze is in onze handen gestorven met haar hoofd op onze handen.
Ze liet zich compleet aan ons over en accepteerde de keuze die we maakten, dat merkte je aan haar reactie. Het was goed.
Niet om onze andere honden teniet te doen, maar Trassi was speciaal en de band met haar was dat ook. Buiten het feit dat al onze andere honden ons dierbaar zijn geweest heeft zij een speciale positie en plek.
Dit door haar manier van leven en doen, en ja we heen wel eens met de handen in het haar gezeten in het begin. En zij ook dat weet ik zeker, maar toen het kwartje viel van beide zijde is er een band ontstaan die niet te evenaren is.
Ik wil mijn andere honden niet te kort doen, maar nooit meer zal dit voorkomen. Een combinatie die die bij jullie keuze begonnen is en een uiterst zeldzame bleek te zijn. Een twee-eenheid die je zeer zelden tegenkomt. Dank jullie wel daar voor.
En natuurlijk nemen we contact met elkaar op, alleen op dit moment bij ieder woord dat ik op papier zet komen de tranen naar boven. Ben even een stukje van mezelf kwijt en daar moet ik nog even mee leren leven."
Heel veel sterkte voor Angela en Martin.
Dag lieve mooie Trassi je was een dijk van een dame!!!
